εύδρομος

-η, -ο (ΑΜ εὔδρομος, -ον)

αυτός που τρέχει γρήγορα, ο ταχύς

νεοελλ.

το ουδ. ως ουσ. το εύδρομο

τύπος πολεμικού πλοίου τής γραμμής, ταχύτερου τών βαρέων θωρηκτών μάχης αλλά με ασθενέστερη θωράκιση, καταδρομικό)

μσν.

αυτός στον οποίο εύκολα μπορεί κανείς να επιτεθεί

μσν.-αρχ.

αποτελεσματικός

αρχ.

1. αυτός τον οποίο διατρέχει κάποιος εύκολα («χωρία εὔδρομα», Πολύδ.)

2. ιατρ. ζωηρός, ευκίνητος («οἶνος εὔδρομον τὸ σῶμα ποιεῑ», Πλούτ.)

3. εύπεπτος

4. φρ. «εὔδρομος πόλις» — η πόλη στην οποία γίνονται ωραίοι περίπατοι.

επίρρ...

εὐδρόμως (Μ)

γρήγορα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + δρόμος].